ΠΡΟΗΓΟΎΜΕΝΗ ΣΕΛΙΔΑ: ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑΣ ΣΤΡΑΤΟΥ.
Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΜΠΑΝΗΣ
Όλοι γνωρίζουμε ή έχουμε ακούσει ίσως για την ύπαρξη της Στρατιωτικής Αεροπορίας κατά τα πρώτα χρόνια του ελεύθερου Ελληνικού Κράτους. Πριν αυτή περάσει διάφορα στάδια και δημιουργηθούν διάφορα παρακλάδια όπως η Ναυτική Αεροπορία και η νυν Πολεμική Αεροπορία, η Στρατιωτική Αεροπορία, πρόγονος της σημερινής Αεροπορίας Στρατού, υπήρξε ο πυρήνας της Ελληνικής Αεροπορικής Ιστορίας, μέχρι που με την ίδρυση της Ελληνικής Βασιλικής Αεροπορίας απορροφήθηκε από την τελευταία και έκλεισε έτσι το πρώτο στάδιο της Ιστορίας της. Έμελλε όμως σαν τον Φοίνικα που ξαναγεννιέται, να ξαναδεί το φως των Ελληνικών Ουρανών κάτω από δύσκολες για την Ελλάδα συνθήκες.
Αυτό είναι και το σημείο ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗΣ της Ιστορίας της, της Ιστορίας μας.
Μερικές φορές σκέπτομαι πως ξεκίνησα λίγο αργά (Ιαν 2008) την ενασχόλησή μου με την Ιστορία μας, γιατί οι πρωταγωνιστές της χρονικής στιγμής της ΕΠΑΝΝΕΚΙΝΗΣΗΣ δεν βρίσκονται πλέον κοντά μας. Και αυτό το θεωρώ κρίμα. Θα ήθελα πολύ να άκουγα από τα δικά τους χείλη, συνθήκες και καταστάσεις της εποχής εκείνης. Ευτυχώς όμως που κάποιος από τους πρωταγωνιστές κατέγραψε την προσωπική του ιστορία σε χαρτί και έτσι μετά από αναζήτηση βρέθηκε το βιβλίο που έστω και συνοπτικά περιγράφει αυτή την σημαντική για μας στιγμή…
Το εξώφυλλο του βιβλίου του Υποπτεράρχου Αντωνίου Κ. Σκαρμαλιωράκη «ΜΝΗΜΕΣ και ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ (από το 1941 έως το 1973) – Μύθοι και Αλήθεια» ISBN: 960-7931-56-4
Ο Αντώνης Σκαρμαλιωράκης γεννήθηκε το 1922 στη Γαστούνη Ηλείας. Αποφοιτώντας από το Α’ Γυμνάσιο Πατρών, συνέχισε στη Σχολή Ευελπίδων. Τον Απρίλιο του 1941, παραμονές εισόδου των Γερμανών στην Αθήνα, η τάξη του της ΣΣΕ στασίασε, διέφυγε στην Πελοπόννησο από όπου όλα τα μέλη της πολέμησαν τον κατακτητή. Στη συνέχεια, ο Αντώνης Σκαρμαλιωράκης, συγγραφέας του βιβλίου «ΜΝΗΜΕΣ και ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ (από το 1941 έως το 1973) – Μύθοι και Αλήθεια», διέφυγε τον Σεπτέμβριο του 1941 στη Μέση Ανατολή. Ενταχθείς στις εκεί Ελληνικές Δυνάμεις και μετά από εξετάσεις ονομάσθηκε Ανθυπασπιστής Εύελπις. Το 1942 πολέμησε στο Ελ Αλαμέιν όπου και του απενεμήθη ο πρώτος Πολεμικός Σταυρός. Το 1943 αποσπάσθηκε στην Αεροπορία και μετά από τρίμηνη εκπαίδευση ονομάσθηκε Αεροναυτίλος Βομβαρδιστής. Το 1944 επιστρέφει στην Ελλάδα και το 1946 μετατίθεται στο ΓΕΑ σαν Υπασπιστής του Υπαρχηγού. Το 1947 εκπαιδεύεται στην Αυτοκρατορική Σχολή Πυροβολικού και στη Σχολή Αεροπορίας στην Αγγλία, με σκοπό την οργάνωση ειδικής αεροπορικής Μονάδας συνεργασίας με το Πυροβολικό. Το 1948, ως οργανωτής και Διοικητής της Μοίρας Συνεργασίας Πυροβολικού, έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις Γράμμος και το 1949 στις επιχιειρήσεις Βίτσι-Γράμμου, με έδρα το Άργος Ορεστικό μέχρι την λήξη των επιχειρήσεων κατά των κομμουνιστοσυμμοριτών στο τέλος του 1949. Μετά από το πέρασμά του από διάφορες Μονάδες και θέσεις, αποστρατεύθηκε τον Ιούλιο του 1965 με τον βαθμό του Σμηνάρχου. Στη συνέχεια, τον Ιανουάριο του 1966 επανήλθε και οριστικά πλέον αποστρατεύθηκε μετά από αίτησή του τον Φεβρουάριο του 1968 με τον βαθμό του Υποπτεράρχου.
ΝΕΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ
Στις 7/4/1946 αναλαμβάνει Αρχηγός ΓΕΑ ο Σμήναρχος Μυτιληναίος Χαράλαμπος [7/4/1946 – 3/10/1948], με Υπαρχηγό τον Σμήναρχο Ισμαηλάκο Χαράλαμπο. Υπασπιστής του νέου Αρχηγού τοποθετείται ο Επισμηναγός Δαβάκης. Ένα πρωινό ο Δαβάκης καλεί τον Σκαρμαλιωράκη για να του πει :
“Να πας τώρα στο γραφείο του κ. Υπαρχηγού και να παρουσιασθείς. Αναλαμβάνεις Υπασπιστής του”.
Ο Υπαρχηγός είναι μειλίχιος, ευγενής, πεπειραμένος αεροπόρος με σημαντική πτητική και πολεμική δράση που τον περιβάλλει με την εμπιστοσύνη του εκδηλώνοντας ταυτόχρονα την αγάπη του και την καλοσύνη του προς τον Υπασπιστή του. Ο χρόνος κυλάει. Σχεδόν τέσσερις μήνες έχουν περάσει από την ανάληψη των καθηκόντων του. Μια μέρα του λέει χαμογελώντας :
“Οι Άγγλοι προβλέπουν στον Οργανισμό τους και τον θεσμό του Εναέριου Παρατηρητηρίου Πυροβολικού (Air Observation Post – AOP). Αποτελείται από ελαφρά μονοκινητήρια αεροσκάφη που υπάγονται οργανικά στην Αγγλική Αεροπορία. Οι πιλότοι του, όμως, είναι πεπειραμένοι Αξιωματικοί του Πυροβολικού, οι οποίοι κατευθύνουν ιπτάμενοι, σε ανάλογο εκάστοτε ύψος, τις βολές των Μονάδων Πυροβολικού, στις περιπτώσεις, κυρίως, που οι στόχοι δεν είναι ορατοί από το έδαφος. Η Αγγλική Αποστολή επιμένει να αποκτήσει και ο Ελληνικός Στρατός ένα τέτοιο μέσο. Εμείς ως Αεροπορία δεχθήκαμε την πρόταση με μια διαφοροποίηση : Την Μονάδα θα οργανώσει η Αεροπορία, θα υπάγεται αυτή στην Αεροπορία και την βολή θα την κάνουν Αεροπόροι πιλότοι εκπαιδευμένοι στο Πυροβολικό. Δεν θα αποκλείεται, η Μονάς να περιλαμβάνει και Αξιωματικούς του Πυροβολικού εκπαιδευμένους ως πιλότους. Οι Άγγλοι το δέχτηκαν αυτό. Κατόπιν τούτου βρισκόμαστε στη φάση της επιλογής των κατάλληλων Αξιωματικών της Αεροπορίας. Εσύ είσαι ο πρώτους που επιλέγεσαι. Ποιους άλλους εξ ίσου κατάλληλους προτείνεις;”
Ο Σκαρμαλιωράκης προτείνει άλλους τρεις. Τον Δερνίκο Π., τον Αρβανίτη Ζαχαρία και τον Καρβούνη Θεμιστοκλή. Όλοι τους Υποσμηναγοί αλλά και όλοι τους προερχόμενοι από τον Στρατό Ξηράς με αξιόλογη δράση σαν αεροναυτίλοι στην 13η Μοίρα.
«Τέλη Δεκεμβρίου του 1939. Εκατό περίπου έφεδροι αξ/κοί που είχαμε τελειώσει την Σχολήν Εφέδρων Αξ/κών Πυροβολικού Θεσσαλονίκης, ύστερα από εννέα μήνες εντατικής εκπαιδεύσεως, περιμέναμε να τοποθετηθούμε σε μονάδες του Πυροβολικού. Εν τω μεταξύ, μερικούς μήνες ενωρίτερα είχε έρθει στη Σχολή μια εγκύκλιος του Υπουργείου Στρατιωτικών που ζητούσε να δηλώσουν, όσοι από μας επιθυμούσαν, ότι δέχονται να μεταταγούν εις την Β. Αεροπορία, για να εκπαιδευτούν ως χείριστοι α/φων ή Βομβαρδισταί/Πολυβοληταί, προς κάλυψιν αναγκών της Αεροπορίας. Ενώ λοιπόν περιμέναμε να πάρουμε φύλλο πορείας για μονάδες του Πυροβολικού μια νέα διαταγή του Υπουργείου Στρατιωτικών καλούσε τους δηλώσαντος εθελοντάς να παρουσιαστούν στο Υπουργείο Αεροπορίας. Οκτώ από το σύνολον, των συναδέλφων, στις 15/1/40 πήραμε Φ.Π για την Αεροπορία. Την επομένη 16/1/1940 παρουσιαστήκαμε στην αρμόδια υπηρεσία του Υπουργείου. Εκεί συναντήσαμε και άλλους συναδέλφους από τις Σχολές Εφέδρων Αξ/κών Πεζικού και γίναμε σύνολον περίπου εξήντα.
Με σύντομες διαδικασίες περάσαμε κάποιες εξετάσεις κυρίως υγειονομικής φύσεως και με την μέθοδο της κληρώσεως μοιραστήκαμε σε Χειριστάς και Βομβαρδιστάς/Πολυβολητάς. Εγώ και άλλοι 32 μας έτυχε ο κλήρος του Βομβαρδιστού Πολυβολητού. Στις 22/1/1940 πήραμε φύλλο πορείας για τη Σχολή Γενικής Εκπαιδεύσεως και Ειδικοτήτων (ΣΓΕΕ) στο Τατόι.
Η εκπαίδευση θεωρητική και πρακτική άρχισε αμέσως και με εντατικό ρυθμό. Σε έξι μήνες πήραμε τα πτυχία Βομβαρδιστού/Πολυβολητού και ονομαστήκαμε έφεδροι Αρχισμηνίαι.»
Με μια πρώτη ματιά αντιλαμβανόμαστε ότι αυτός ο πυρήνας έχει μεν το χρώμα της Ελληνικής Βασιλικής Αεροπορίας, αλλά έχει το αίμα του Στρατού Ξηράς.
Ο Υπαρχηγός συμφωνεί με την πρότασή του Σκαρμαλιωράκη.
“Θα προκαλέσω την έκδοση των σχετικών διαταγών. Το πρόγραμμα εκπαιδεύσεως περιλαμβάνει: Τρίμηνον εκπαίδευση στη Σχολή Πυροβολικού, πλήρη εκπαίδευση χειριστού και τετράμηνη εκπαίδευση στην οικεία Αγγλική Σχολή Εφαρμογής Επιχειρησιακού Τομέα”.
Η Σχολή Πυροβολικού στο Μεγάλο Πεύκο οργανώνει και προγραμματίζει τέλεια την εκπαίδευση. Πρέπει όλοι τους να γίνουν ικανοί στην εκτέλεση παντός είδος βολής πυροβολικού εντός μικρού σχετικά χρονικού διαστήματος. Αποφασιστική για αυτή την στοχοποιημένη επίδοση είναι η συμβολή εκλεκτών, ευσυνείδητων και επαγγελματικώς καταρτισμένων εκπαιδευτών. Το συνολικό έργο επιβλέπει και συντονίζει ο “πρύτανης” του Πυροβολικού Ταγματάρχης (ΠΒ) Παύλος Δημόπουλος. Με το πέρας της εκπαίδευσης ο Σκαρμαλιωράκης γράφει: «Εκτός από Πεζός και Αεροπόρος είμαι και τέλειος Πυροβολητής».
Αρχές Ιανουαρίου 1947, η ομάδα βρίσκεται στην Αγγλία και είναι πενταμελής (σημ. ΔΣ: Ο Σκαρμαλιωράκης κάνει λόγο και για έκτο άτομο, Λοχαγό Πυροβολικού που δεν αναφέρει το όνομά του). Αρχηγός της αποστολής είναι ο αρχαιότερος των πέντε και εκπρόσωπος του Στρατού Ξηράς, ο Ταγματάρχης (ΠΒ) Δημουλίτσας Ανδρέας (ή όπως τον αναφέρει ο Σκαρμαλιωράκης στο βιβλίο του, Δημολίτσας Ανδρέας) (πλήρη περιγραφή του πρώτου Αξκού της Αεροπορίας Στρατού μπορείτε να διαβάσετε εδώ).
Η Αυτοκρατορική Σχολή Πυροβολικού στο Larkhill (βλέπε και εδώ), 10 μίλια βόρεια του Salisbury είναι ένα ογκώδες μεγαλοπρεπές και αισθητικά άψογο συγκρότημα, αλλά τα πράγματα είναι δύσκολα. Τα μαθήματα γίνονται σε μεταλλικό λυόμενο κτίριο όπου και λόγω της εποχής το κρύο κάνει αισθητό την παρουσία του. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μειώνει τις ικανότητές μιας σύντομης προσαρμογής. Μεγάλο πρόβλημα όμως είναι ή γλώσσα που ενώ στην καθημερινή χρήση το επίπεδο επαρκεί έστω και με σχετική προσπάθεια, αυτή σε συνδυασμό με την ορολογία των Κανονισμών του Πυροβολικού, παρατείνει τις ώρες μελέτης μέχρι αργά… Το ίδιο επαναλαμβάνεται και κατά την αργία του Σαββατοκύριακου, δηλαδή από Παρασκευή απόγευμα μέχρι Δευτέρα πρωί, την ίδια ώρα που οι Αγγλοι συνάδελφοι βρίσκονται στα σπίτια τους ή σε άλλα μέρη για αναψυχή. Με αυτό τον τρόπο η ομάδα προσπαθεί να καλύψει όλα τα κενά των γνώσεων.
Τέλος Μαρτίου 1947 τελειώνει η πρώτη φάση εκπαίδευσης στην Αγγλία. Εν αναμονή της έναρξης της επόμενης φάσης (πτητική εκπαίδευση), η ομάδα παίρνει μικρή άδεια. Λόγω της βαρυχειμωνιάς, η πτητική εκπαιδευτική δραστηριότητα στα αεροδρόμια δεν είναι εφικτή και έτσι η επόμενη φάση της εκπαίδευσης αναβάλλεται για αρκετό χρονικό διάστημα.
Την 1η Απριλίου 1947 τους ανακοινώνεται ο θάνατος το Βασιλιά Γεωργίου. Όλοι υποδέχονται με μεγάλη θλίψη το νέο αυτό, λόγω των κρίσιμων στιγμών που περνάει το Εθνος.
Ο επόμενος σταθμός εκπαίδευσης στην Αγγλία είναι το 29th EFTS (29th Elementary Flight Training School) ή αλλιώς 29η Σχολή Αρχικής Εκπαίδευσης. Έδρα της Σχολής το αεροδρόμιο του Clyffe Pypard, που βρίσκεται κοντά στην πόλη Swindon, 80 μίλια (130 χλμ) δυτικά του Λονδίνου.
Στην παραπάνω εικόνα, μια λεπτομερής καταγραφή του Α/Δ της RAF Clyffe Pypard, όπως είναι σήμερα που βέβαια δεν χρησιμοποιείται.
Στην παραπάνω εικόνα, μια άποψη της κεντρικής πύλης του Α/Δ της RAF Clyffe Pypard, όπως είναι σήμερα που βέβαια δεν χρησιμοποιείται. Μπαίνοντας δεξιά, διακρίνεται η βάση του κτιρίου της φρουράς του Α/Δ. ΠΗΓΗ
Ένα από τα εναπομείναντα υπόστεγα τύπου Bellman. Η φωτό το 2008.
Ας πούμε λίγα λόγια για το Α/Δ. Άνοιξε τον Αύγουστο του 1941 ως εκπαιδευτική εγκατάσταση της No. 29 EFTS (Elementary Flying Training School). Οι διάδρομοι και οι τροχόδρομοι ήταν από χορτάρι και όλες οι κτιριακές εγκαταστάσεις ήταν πρόχειρες. Υπήρχαν 4 υπόστεγα τύπου Bellman και 15 τύπου Blister. Έκλεισε ως αεροδρόμιο το 1947, αλλά οι εγκαταστάσεις του χρησιμοποιούνταν μέχρι τη δεκαετία του 1960 από τις Μονάδες της RAF που είχαν βάση το Lyneham και από τον Στρατό, ως πεδίο ασκήσεων. Σήμερα είναι καλλιεργήσιμη έκταση.( ΠΗΓΗ)
Τα μαθήματα αρχίζουν γύρω στις 20 Μαϊου 1947 και η πρώτη εκπαιδευτική πτήση στις 23 του ίδιου μήνα τουλάχιστον σε οτι αφορά τον Σκαρμαλιωράκη. Σε αυτή τη φάση δύο απο την ομάδα είναι λίγο πιο τυχεροί. Οι γυναίκες των Σκαρμαλιωράκη και Αρβανίτη έχουν μεταβεί στην Αγγλία και μένουν με τους συζύγους τους πράγμα που τους δίνει αρκετά πλεονεκτήματα σε σχέσει με τους υπόλοιπους. Το μόνο αισθητό μειονέκτημα είναι ότι ενώ οι «εργένηδες» μπορούν να διαμένουν στο χώρο του αεροδρομίου, τα ζευγάρια νοικιάζουν στην πόλη του Swindon, με αποτέλεσμα την απώλεια χρόνου για την μετάβαση προς και απο το αεροδρόμιο, των δύο χειριστών.
Το Auster ήταν η εξέλιξη μίας Αμερικανικής σχεδίασης της Taylorcraft για ένα πολιτικό αεροσκάφος, το Taylorcraft B. Το μοντέλο B χρειάστηκε να επανασχεδιαστεί στη Μεγάλη Βρετανία ώστε να πληροί τις αυστηρότερες προδιαγραφές της πολιτικής Αεροπορίας και ονομάστηκε Taylorcraft Plus C. Με την έναρξη του πολέμου, η εταιρεία εξέλιξε περαιτέρω το αεροσκάφος ως αεροσκάφος εναέριας επιτήρησης για υπηρεσία με τις μονάδες πυροβολικού του Βρετανικού στρατού. Η κυριότερη έκδοση παραγωγής όμως ήταν το Auster V, (φωτογραφία), το οποίο ήταν στην ουσία ένα Auster IV με τον απαραίτητο εξοπλισμό για πτήση δια οργάνων. ΠΗΓΗ: http://el.wikipedia.org/wiki/Taylorcraft_Auster
Εδώ οι πτήσεις γίνονται με Α/Φ Auster AOP V. Ο Σκαρμαλιωράκης δεν συναντά ιδιαίτερες δυσκολίες, η βελτίωση της γλώσσας είναι αισθητή και αυτό κάνει πιο άνετη την παρακολούθηση του συνόλου της διδασκαλίας, εδάφους και αέρος.
Διαπιστώνει απο προσωπική πείρα πλέον, οτι ο χειριστής του αεροπλάνου περισσότερο γεννιέται τέτοιος παρά γίνεται με την εκπαίδευση. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι μπορεί ένας γεννημένος με το ταλέντο του πιλότου να αρπάξει ένα αεροπλάνο και να το πετάξει. Βέβαια κάτω απο τις επιτακτικές ανάγκες του πολέμου οι εκπαιδευτές προσπαθώντας να ανταποκριθούν στην πίεση για μαζική παραγωγή πιλότων, δεν επέμεναν στην ανίχνευση αυτής της αναγκαιότητας, ενω υπήρχαν και περιπτώσεις που γίνονταν «στραβά μάτια» για ευννόητους λόγους. Αργά ή γρήγορα όμως το μοιραίο επέρχεται με την αναγκαιότητα φυσικού νόμου. Βέβαια πολλοί πιλότοι-ταλέντα έχουν σκοτωθεί, κανένας όμως απο δική του υπαιτιότητα. Παρ’όλα αυτά αρκετοί απο τους «ανεπαρκείς» και ατάλαντους έχουν επιβιώσει, κυρίως γιατί έχοντας επίγνωση των ατελειών τους ξεφεύγουν επιτηδείως τις «κακοτοπιές», μερικοί δεν κατάφεραν να αναρριχηθούν ακόμη και στα ανώτατα κλιμάκια της Ιεραρχίας.
Το Swindon δεν προσφέρει δυνατότητες αξιόλογης ψυχαγωγίας εκτός απο κάποιους περιπάτους με ποδήλατο που σπάνε την απραξία και την ανία των Σαββατοκύριακων. Είναι καλοκαίρι και στο γεωγραφικό πλάτος όπου γίνονται τα μαθήματα η μέρα κρατάει σχεδόν μέχρι τις 12 το βράδυ. Αυτό σε συνδιασμό και με την έλλειψη εξωφύλλων στα παράθυρα ταλαιπωρεί αφάνταστα τους εκπαιδευόμενους Ελληνες. Γιατί ενώ πρέπει να ξαπλώσουν να ξεκουραστούν, ο ήλιος είναι ακόμη ψηλά, τα κουρτινάκια στα παράθυρα δεν είναι αρκετά για να μετριάσουν το ηλιακό φως και έτσι ο ύπνος δεν έρχεται όταν πρέπει…
Στην Ελλάδα αναγγέλεται το «Δόγμα Τρούμαν», μια βοήθεια της τάξης των 300 εκατομμυρίων δολλαρίων.
Τα μαθήματα εδώ τελειώνουν στις 11 Σεπτεμβρίου 1947.
Ο Σκαρμαλιωράκης γράφει :
«Εχω πετάξει ενα σύνολο περίπου 90 ωρών όλων των κατηγοριών, δηλαδή με εκπαιδευτή, μόνος, ημέρα και νύχτα. Είμαι κάτοχος του πτυχίου χειριστού».
Στην παραπάνω εικόνα, μια λεπτομερής καταγραφή του Α/Δ της RAF Andover, όπως είναι σήμερα που βέβαια δεν χρησιμοποιείται.
Τρίτος και τελευταίος σταθμός στον εκπαιδευτικό αυτό περίπλου είναι το 227 O.C.U. (227 Operational Conversion Unit) ή αλλοιώς 227 Μονάδα Επιχειρησιακής Μετεκπαίδευσης. Οι Μονάδες αυτές ήταν εκπαιδευτικές Μονάδες που εξειδίκευαν το προσωπικό σε συγκεκριμένο τύπο αεροσκάφους και καθήκοντα. Η συγκεκριμένη O.C.U, εκπαίδευε προσωπικό για εναέριους παρατηρητές. Έδρα το Α/Δ της RAF Andover, κοντά στη πόλη Andover, στη Νότιο Αγγλία. Είναι μια όμορφη, μικρή και ήσυχη πόλη, με άνετη διαβίωση και γι αυτό και την προτιμούν πολλοί Αγγλοι για ολιγοήμερη ξεκούραση μακρυά απο τις πολύβοες και κουραστικές μεγαλουπόλεις. Η εξεύρεση στέγης είναι βέβαια πολλή δύσκολη, αλλά την κατάσταση σώζει μια πανσιόν σε περιοχή κοντά στο αεροδρόμιο, σε λογική τιμή που περιλαμβάνει και διατροφή.
Στη παραπάνω φωτογραφία ένα Α/Φ Auster AOP.6 της 663 Μοίρας της RAF, σε χαμηλή πτήση, τραβηγμένη το 1954.
Η πρώτη εκπαιδευτική πτήση γίνεται στις 22 Σεπτεμβρίου 1947. Η εκπαίδευση γίνεται με αεροσκάφη Auster AOP V και Auster AOP.6 . Την ευθύνη και την επιτήρηση του πτητικού μέρους όπως επίσης και την συντήρηση των αεροσκαφών την έχει η RAF (Royal Air Force – Αγγλική Αεροπορία) με Επισμηναγό Επόπτη Πτήσεων, ενώ η Διοίκηση του όλου Συγκροτήματος ασκείται απο Συνταγματάρχη του Αγγλικού Πυροβολικού.
Καθ’όλη την διάρκεια της παραμονής οι συνθήκες είναι ευνοϊκές. Ετσι δεν υπάρχουν απώλειες σε πτητικές ώρες, αλλά και οι πτήσεις είναι απολαυστικές πάνω απο όμορφες καταπράσινες κοιλάδες που διαθέτει η περιοχή, παρ’όλο το χαμηλό ύψος πτήσεων που εφαρμόζεται κατά την εκπαίδευση. Οι προγραμματισμένες αλλά δύσκολες αναγκαστικές προσγειώσεις σε μικρά ισόπεδα χωράφια μοιάζουν με ευχάριστο παιχνίδι. Οι βολές Πυροβολικού με παρατήρηση απο τον αέρα εχουν και αυτές την γοητεία τους. Ιδίως όταν επιβραβεύονται με το χτύπημα του στόχου.
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει και μια εκπαιδευτική επίσκεψη στο Portsmouth, όπου ναυλοχεί το σύνολο σχεδόν του Βρετανικού Στόλου. Ανάμεσα στα πλοία είναι και καταδρομικά με πυροβόλα των 6’’ (6 ιντσών). Συνήθως η βολή κατά εχθρικών στόχων επι της ξηράς επραγματοποιείτο (ελεγχόταν και κατευθυνόταν) απο ειδικά εκπαιδευμένο πιλότο αεροπλάνου, που έβλεπε τον στόχο και διόρθωνε την βολή. Αυτά κυρίως τα πλοία στοχοποιούσε το πρόγραμμα επίσκεψης, σαν ένα είδος συγγενικό προς την αποστολή των εκπαιδευομένων και κυρίως επειδή στον θάλαμο επιχειρήσεων του πλοίου συμμετέχει και Αξιωματικός του Πυροβολικού Ξηράς.
Σημειωμένος με το κίτρινο βέλος, ο δικός μας τότε Ταγματάρχης (ΠΒ) Δημουλίτσας Ανδρέας.
Στις 14 Ιανουαρίου 1948 τερματίζεται η εκπαίδευση στο 227 O.C.U.
Ο Σκαρμαλιωράκης γράφει :
«Είμαι ένας ολοκληρωμένος Εναέριος Πυροβολητής. Εχω συμπληρώσει ενα σύνολο 71 ωρών και 44 λεπτών πτήσεως με το επιχειρησιακό Auster V και VI και εχω εκτελέσει επιτυχώς αρκετές βολές πυροβολικού απο τον αέρα. Επιστρέφω πάνοπλος στην Ελλάδα».
Συνέχεια στο : ‘’ΣΤΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ’’
ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑΣ ΣΤΡΑΤΟΥ 
