……..Από εκεί πήγαμε βέβαια στο Fort Benning
που κάναμε το transition, εκεί ήταν λιγάκι ζόρικα τα πράγματα γιατί από το 13άρι μπήκαμε αμέσως στο Huey, και είχαμε εκπαιδευτές, ανθυπασπιστές, κάτι αντίστοιχο στην ελληνική πραγματικότητα, με τους ειδικής μονιμότητας.
Αυτοί ήταν οι χειριστές τους στο Βιετνάμ. Αυτοί είχαν κάνει τουλάχιστον πέντε χρόνια στο Βιετνάμ και τους είχαν φέρει και ξεκουραζόντουσαν σε μονάδες εσωτερικού όπως ήταν αυτή στο Fort Benning οι οποίες χρησιμοποιούνταν εκεί για εκπαιδευτικούς σκοπούς. Το Fort Benning είναι σχολή πεζικού. Σχολή πεζικού όταν λες εκεί πέρα…
Λοιπόν… Και μας έκαναν αυτοί την εκπαίδευση, βούταγε το ελικόπτερο ο ανθυπασπισταράς και ανά πάσα στιγμή αυτοπεριστροφή… Αυτοί την εκπαίδευση την εννοούν με το πόσες προσεγγίσεις θα κάνεις, πόσες προσγειώσεις θα κανείς και πόσες αυτοπεριστροφές. Ο αέρας δεν λέει τίποτε για αυτούς. Και έβλεπες τώρα να είναι τάβλα η ζούγκλα και να έχει κάτι από ποτάμια κάτι αιθρίες και τα λοιπά, και να σου κρατάει το κινητήρα και να πας να προσγειωθείς μέσα εκεί τώρα, μέσα σε τρύπες.
Ε, τις βάλαμε τις 25 ώρες, τα καταφέραμε. Εκεί είδα και το πρώτο ελικόπτερο να συντρίβεται μπροστά μου. Ήταν Σάββατο, την προηγούμενη μέρα λόγω καιρού δεν είχαμε πετάξει. Εκεί η εκπαίδευση δεν είναι «σήμερα δεν έχει καλό καιρό δεν πετάμε και τέρμα ». Εκεί είναι κάθε μέρα έπρεπε να βάλεις μία ώρα και 15 λεπτά. Τέρμα. Δεν υπάρχει, τόσες μέρες θα καθίσεις, τόσες ώρες θα βάλεις. Έτσι και δεν τις είχες βάλει δεν τελείωνες το σχολείο. Λοιπόν επειδή οι καιρικές συνθήκες δεν επέτρεψαν την προηγούμενη μέρα με βάλαν να πετάξω Σάββατο. Και όπως πήγαινα με στρατιωτικά λεωφορεία προς το ελικοδρόμιο, εκεί γινόταν χαμός, επάνω στον αέρα να μην πω χιλιάδες, εκατοντάδες αεροπορικά μέσα πετάν συνέχεια.
Οργασμός.
Σε μια στιγμή ακούω ένα ‘μπαμ’ επάνω στον αέρα και ένα ελικόπτερο να έρχεται κακήν κακώς προς τα κάτω. Αυτό έχασε το ουραίο στροφείο, και άμα χάσεις το ουραίο στροφείο και πας με τεχνική, το έφερε ο εκπαιδευτής μέσα και είχε ήδη έξι ή επτά Ιρανούς μέσα. Από το Ιράν. Εκείνη την εποχή ήταν ακόμη σύμμαχοι. Αλλά μόλις ήρθε κάτω στο διάδρομο για να προσγειωθεί, ενώ έπρεπε να κάνει ερπυστική προσγείωση για να έχει τη ροή του αέρα το κατακόρυφο σταθερό, ανέκοψε την ταχύτητα τόσο πολύ και έσκασε κάτω. Ακούμπησε το στροφείο κάτω, έσπασε και πετάχτηκε και αναποδογύρισε το ελικόπτερο. Έτρεξαν τα πυροσβεστικά κουκουλώθηκε από αφρό ολόκληρο αυτό, και μετά τρέχαν και τους βγάζανε οι πρώτες βοήθειες, ήρθαν οι αντλίες και τα νοσοκομειακά που έχουν αυτοί, και ήταν ένα που δεν δούλευε το οξυγόνο. Μια αγωνία, ένα αυτό…, ένα σοκάρισμα, ξέρεις τώρα να πούμε να πηγαίνεις να πετάξεις και να βλέπεις το ελικόπτερο να τσακίζεται μπροστά σου…
Ήταν μια εμπειρία από την οποία για δεκαπέντε μέρες είχα ταχυπαλμία.
Μια άλλη εμπειρία στην επόμενη περίοδο που πήγαμε στο σχολείο εκπαιδευτών ήταν όταν, είχαμε νυκτερινή εκπαίδευση δηλαδή να κάνουμε στο σχολείο εκπαιδευτών, δηλαδή ουσιαστικά πετάγαμε και λέγαμε τις ασκήσεις συνέχεια. Δεν ξέρω άμα έχεις υπόψη σου πώς γίνεται αλλά έχουν μια ιδιομορφία οι Αμερικανοί. Εδώ στην Ελλάδα ο εκπαιδευτής και ο μαθητής παίρνουν τα χειριστήρια μαζί και λέει κάτι ο εκπαιδευτής, παρακολουθεί, επεμβαίνει. Εκεί δεν έχει, «ή το έχεις, ή το έχω». Το αεροπορικό μέσον ή το έχει ο μαθητής ή το έχει ο εκπαιδευτής. Όταν το έχει ο μαθητής δεν επιτρέπεται να επέμβει ο εκπαιδευτής, εκτός αν είναι ανάγκη.
Πηγαίναμε για νυκτερινή εκπαίδευση. Εμείς μαθημένοι τώρα από την Ελλάδα, από τα δικά μας, την κακομοιριά, πήγαμε για το briefing, την ενημέρωση δηλαδή, ανέβηκε ο αρχιεκπαιδευτής επάνω. «Σήμερα» λέει «θα κάνουμε την εκπαίδευση, θα γίνει ως εξής…» Επειδή ξεκινάγαμε από το ελικοδρόμιο και οι ασκήσεις γινόταν σε άλλους διαδρόμους, μοιραζόμασταν. Χάος δηλαδή, όταν σου μιλάω για χάος, χάος. Δηλαδή δεν έκανες την εκπαίδευση εκεί που ήταν το ελικοδρόμιο, που ήταν σταθμευμένα, αυτά που ήταν ορισμένες σχολές κτλ, πηγαίναμε και κάναμε σε άλλο πεδίο. Λοιπόν, και επειδή ήταν νύχτα ήθελε να μας επιστήσει την προσοχή στα σημεία εισόδου, «εδώ θα είμαστε, θα αναφέρουμε έτσι, και μετά θα κάνουμε τούτο θα κάνουμε το άλλο και στις αυτοπεριστροφές θα κάνουμε…».
«Αυτοπεριστροφές…;!» σκουντάω τον Ρουσελάκη, του λέω «Άκουσες καλά; Αυτοπεριστροφή; Τη νύχτα; ».
Λέει «Aκουσες καλά; Δεν είναι με τα καλά τους τούτοι εδώ».
Μπορώ να σου πω ότι πηγαίναμε λες και πηγαίναμε να μας εκτελέσουν. Και όταν κάνουν αυτοπεριστροφή οι Αμερικανοί κάνουν αυτοπεριστροφή. Το πόσες αυτοπεριστροφές έκανα στην Αμερική λέμε στο έδαφος… Εμείς όταν κάνουμε αυτοπεριστροφή κάνουμε τις διαδικασίες και όταν φτάσουμε στο ύψος της αιώρησης αμέσως κρατάμε το ελικόπτερο και στεκόμαστε επί της αιωρήσεως για να μην χτυπήσει το ελικόπτερο. Εκεί τα σπάνε τα ελικόπτερα για πλάκα εδώ που τα λέμε, στην εκπαίδευση. Είχαμε σοκαριστεί τόσο πολύ και είχαμε τόσο ζοριστεί που μετά την επόμενη ή την μεθεπόμενη μέρα θα πηγαίναμε για εξέταση και είχαμε εκπαιδευτή ένα γηραλέο ανθυπασπιστή ο οποίος είχε περίπου 12.000 ώρες. Μπορώ να σου πω γιατί ο ένας ο μαθητής ήταν στα χειριστήρια με τον εκπαιδευτή και ο άλλος καθόταν από πίσω πάντοτε. Δηλαδή και οι δύο εκπαιδευόμενοι πετούσαν μαζί. Τον έβλεπα από πίσω να κάνει αυτοπεριστροφή και λες ότι έπινε καφέ. Λες ότι έπινε καφέ, δεν έκανε τίποτα, ήταν τόσο απλά τα πράγματα.
Και επειδή είπα καφέ τώρα, θέλεις να σου φτιάξω ένα καφέ;
………………………………………………………………………………………………………………
Να μη στα πολυλογώ πήγαμε και οι δύο άριστα εκείνη τη βραδιά. Λόγω του μεγάλου στρεσαρίσματος, είχαμε καταβάλει τέτοια προσπάθεια που μας είπε ο ανθυπασπιστής όταν κατεβήκαμε ο οποίος ήταν και λιγομίλητος, πάντα έτσι όταν κατεβαίναμε ούτε μίλαγε, μας έλεγε τόσο πήρες εσύ, τόσο πήρε ο άλλος και έφευγε χωρίς να λέει κουβέντα, ή έκανε καμιά φορά ανάλυση των σφαλμάτων. «Πρόσεχε εσύ αυτό, πρόσεχε εσύ το άλλο». Λέει «αν πάτε στην εξέταση όπως πετάξατε απόψε θα πάτε πάρα πολύ καλά». Αυτό το θυμάμαι και θυμάμαι, εμπειρία δηλαδή να κάνεις νύχτα αυτοπεριστροφή. Αφού όταν πετάγαμε στο 180 που λέμε, στην αντίθετη κατεύθυνση, απογειώνεσαι στρίβεις αριστερά σκέλος ανόδου το 180 που λέμε προς τα πίσω. Όταν βρισκόμαστε στο 180 και βλέπαμε στο διάδρομο αυτοί που προηγούνταν βλέπαμε τα σκι, σκοτάδι τώρα, να βγάζουν φωτιές. Βλέπαμε μια γραμμή πάνω στο διάδρομο από φωτιά βζζζζζζζζζζζζζ.
Ε, αυτή ήταν τρομερή εμπειρία, δεν την ξανάζησα ποτέ μου και ευχήθηκα να μη την ζήσω ποτέ και ευτυχώς βρίσκομαι σήμερα εν ζωή και δεν μου έτυχε ποτέ κάτι τέτοιο. Αλλά τους μακάριζα γιατί γύρισα τότε από την Αμερική με μια εμπιστοσύνη στο αεροπορικό μέσο αυτό. Γιατί όλη η προσπάθεια, όλη η εκπαίδευση, τι ήταν; Πώς θα επιβιώσεις με το ελικόπτερο. Συνέχεια απογείωση, αυτοπεριστροφή, αυτοπεριστροφή, αυτοπεριστροφή και αυτοπεριστροφή μέχρις εδάφους. Δεν είχε εκεί… άπαξ και σου έκλεινε ο εκπαιδευτής τη μανέττα, αυτοπεριστροφή μέχρις εδάφους. Έπρεπε να το κατεβάσεις στο έδαφος. Είτε θα το βροντήξεις, είτε θα το χτυπήσεις.
Ε, πήγαμε, τώρα βέβαια να περιαυτολογήσω…, στην εξέταση. Εκεί ξέρεις είχαν ωραία συστήματα οι Αμερικανοί. Ήταν οι επιμέρους σχολές στα αεροδρόμια και είχαν ένα κεντρικό σύστημα ελέγχου, δηλαδή την εξέταση είχε το τμήμα εκπαιδευτών αέρος που πήγαμε εμείς τώρα, των ελικοπτέρων. Αυτοί εκπαίδευαν και όταν ήταν έτοιμοι οι μαθητές ειδοποιούσαν το standardisation department, το λέγανε, ότι έχουν δύο, πέντε, δέκα εκπαιδευόμενους για εξέταση και αυτοί ούτε τούς ήξεραν ποιοι θα ερχόντουσαν. Στην Αμερική είναι τόσο πολλοί αξιωματικοί, δεν είναι όπως εδώ που λένε α, ο Μπούρμπουλας, α που υπηρετεί πάνω εκεί. Και ερχόντουσαν, « ο κύριος τάδε», «ναι εδώ». «Ήρθαμε να σας εξετάσουμε». Λοιπόν, ήρθε ένας Ανθυπασπιστής πάλι γηραλέος με έναν Λοχαγό, να με εξετάσουν. Ουσιαστικά ο εξεταστής ήταν ο Ανθυπασπιστής, ο δε Λοχαγός ήταν εκπαιδευόμενος εξεταστής. Το κατάλαβα ότι μου έλεγε, ότι έλεγα, έκανε κριτική, τον συμπλήρωνε, του έλεγε, έτσι γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις, και λέω «αυτός εκπαιδευόμενος θα είναι», και εξάλλου δεν είχε επέμβει καθόλου στην εξέταση ο Λοχαγός. Λοιπόν… Όταν πήγαμε να απογειωθούμε, γιατί παίρναμε το ελικόπτερο από την πίστα, έρχεσαι σε επαφή με τον πύργο, σου λέει θα τροχοδρομήσεις στο pad που είναι για την απογείωση και τσουκου τσουκου τσουκου αιώρηση μέχρι εκεί και μετά εκεί υπήρχαν δύο κατευθύνσεις απογειώσεως. Ανάλογα με τον αέρα πότε ήταν 060 και 240 οι δύο κατευθύνσεις. Κανονικά εγώ έπρεπε, είχε έναν αέρα γύρω στους 10 κόμβους. Έπρεπε να απογειωθώ από τον 240. Εγώ παίρνω άδεια από τον πύργο να φύγω στον 060. Μου λέει ο εξεταστής «είσαι βέβαιος;». Του λέω «ναι». Εγώ τώρα επίτηδες τόκανα, γιατί δεν ήταν πολύς ο άνεμος να επηρεάσει την απογείωση, τόκανα γιατί ήταν εύκολο να μπω στο σκέλος που θα φεύγαμε, γιατί διαφορετικά θα έμπλεκα στον αέρα. Να μη στα πολυλογώ έκανα μια πολύ καλή απογείωση με ούριο άνεμο. Θυμάμαι, γυρίζει ο Ανθυπασπιστής και κάνει έτσι στο Λοχαγό, λέω ένταξη πάμε μέχρι στιγμής. Τέλος πάντων, η κλασική περίπτωση, κάναμε όλες τις ασκήσεις αλλά τον είχε εντυπωσιάσει από την αρχή, που έκανα μια καλή προ πτήσεως επιθεώρηση. Δηλαδή έκανα τον εκπαιδευτή εγώ στον εξεταστή. Του έλεγα θα κοιτάς τούτο θα κοιτάς εκείνο, θα κοιτάς αυτό, θα κοιτάς το άλλο… εγώ λόγω του ψώνιου που είχα με τις μηχανές είχα μπει σε πολλές λεπτομέρειες μέχρι και τις ανοχές σε χιλιοστά της ίντσας έλεγα. Αυτό δεν πρέπει να είναι τόσα χιλιοστά, αυτό πρέπει να είναι τόσο… και τον είχα εντυπωσιάσει. Έκανα και καλή την απογείωση, λέω, καλά θα πάμε. Να μη στα πολυλογώ κάναμε όλες τις ασκήσεις, γυρίσαμε και πήγαμε στον απολογισμό και μου έβαλε 92.
Απονομή πτερύγων στον Λγο (ΠΖ) Μπούρμπουλα Γεώργιο.
Αριστερά Λγος (ΠΒ) Ρουσελάκης Παν. Κέντρο Αρχιεκπαιδευτής Δεξιά Λγος(ΠΖ) Μπούρμπουλας Γεώρ.
Και είχε γίνει σούσουρο στο Fort Rucker ότι ένας αλλοδαπός πήρε 92 .
Αυτή ήταν η εμπειρία μου από τo 68.
Συντάκτης: Δημήτριος Σαμπάνης
τέλος 3ης σελίδας
ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑΣ ΣΤΡΑΤΟΥ 