ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όταν ήσασταν στη Διεύθυνση Αεροπορίας Στρατού, πώς ήταν τότε τα πράγματα; Υπήρχαν δυσκολίες κάτι τέτοιο;

Σου λέω, τις δυσκολίες τις είχαν η δύο πρώτες σειρές. Μέχρι που δουλεύαμε και εμείς μέσα. Δουλέψαμε χειρονακτικά και για τα κτίρια και για τους διαδρόμους. Στην αρχή ήταν ένα τελείως πρόχειρο πράγμα, το είχαν κάνει οι Γερμανοί αλλά το είχαν βομβαρδίσει οι Εγγλέζοι, το διορθώσαμε και εκεί κάναμε τις ασκήσεις μέχρι που έγινε τάπητας κανονικός. (σ.σ αναφέρεται στο Αεροδρόμιο Πάχης Μεγάρων).

Σαν επικοινωνίες είχαμε απλούς ασύρματους σαν αυτούς που κρατούσαμε στις πορείες.

Πώς σας φάνηκε η ζωή στην Αεροπορία Στρατού; Άλλαζε πολύ από τη ζωή στις Μονάδες Πυροβολικού;

Εμείς ήμασταν πλέον elite. Καταρχήν στο Πυροβολικό ήσουν με τα άρβυλα. Εμείς δεν βάζαμε διότι με τα άρβυλα δεν μπορούσες να οδηγήσεις το αεροπλάνο. Μόνο σε καμία άσκηση γινόταν αυτό. Με τα σκαρπίνια, καλοπέραση, ήμασταν δέκα-δώδεκα άνθρωποι στην λέσχη και όχι 70 και 90. Και περνούσαμε καλά με όλες τις ανέσεις. Ήταν μεγάλη η διαφορά.

Όλες οι πτήσεις ήταν όψεως. Πηγαίνατε μόνο στην ηπειρωτική Ελλάδα, ή και στα νησιά;

Στα νησιά πάντα πηγαίναμε, και με αποστολές. Πρώτα πρώτα μετακινούσαμε τους Στρατηγούς με το επιτελείο τους και πηγαίναμε για επιθεωρήσεις. Σε όλη την Ελλάδα.

(σημ. Army Aviator: Δεν έχουμε καταγραφή πτήσεων για νησιά του Αιγαίου, με α/φη L-21 B αλλά και U-17, αν και κάτι σχετικό έχει αναφέρει στην αφήγησή του ο κ. Μπούρμπουλάς, που το θεωρώ – μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου – ως μεμονομένη περίπτωση).

Πώς αντιμετωπίστηκε από τους Πυροβολητές η άφιξη Αξιωματικών των άλλων Όπλων, πεζικό και τα υπόλοιπα;

Ζητούσαν και αυτοί αποστολές επ’ωφελία τους. Και αναγκάστηκε το επιτελείο και άρχισε να παίρνει όλα τα Όπλα. Καταρχάς δεν προλαβαίναμε  εμείς του Πυροβολικού, έπρεπε να ήμασταν όλοι αεροπόροι και ήταν και καλύτερο που ήρθαν και οι υπόλοιποι. Αλλιώς θα συνεργαστεί ένας του Μηχανικού με τον Μηχανικό παρά ένας Πυροβολητής με τον μηχανικό. Γιατί ξέρει τις λεπτομέρειες του Μηχανικού ο πιλότος του Μηχανικού, ξέρει το Όπλο, τα ξέρει όλα. Και η απόδοση του είναι πολύ μεγαλύτερη.

Παρόλα αυτά κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης υπήρχαν βολές πυροβολικού για όλους τους χειριστές.

Ναι, ναι, ναι.

Δεν ξέρω τώρα τι ακριβώς συμβαίνει. Στην εποχή μου όταν κάναμε επιλογή για την Αεροπορία Στρατού για πιλότους, δεν κοιτάζαμε μόνο την ιατρική πλευρά αλλά κοιτάζαμε και τον χαρακτήρα. Και είχαμε καταφέρει, στις πρώτες σειρές τουλάχιστον να έχουμε χειριστές «διαμάντια». Εκλεκτοί σε όλα τους. Φαντάζομαι και ελπίζω κάτι ανάλογο να γίνεται και σήμερα.

Από τους συμμαθητές σας ποιος ήταν ο πιο καλός, ο πιο ανοιχτός χαρακτήρας;

Ο Χήνας. Ήταν ο πιο αγαπητός, ο πιο συμπαθής. Παιδί που τα έδινε όλα για όλους.

Από Α προς Δ : Οι κ.κ Αγγελόπουλος, Χήνας, Παναγιωτάκης. Φαίνονται τα L18C 797 & 798.

Οι υπόλοιποι της παρέας τι έχουν γίνει?

Αγγελόπουλος και Χήνας έχουν πεθάνει. Για τους άλλους δεν ξέρω. Αποξενωθήκαμε κάποια στιγμή. Εγώ έμεινα 17 χρόνια στην ΑΣ. Οι άλλοι έμεναν λίγο και έφευγαν για τις Μονάδες Πυροβολικού. Δεν ξέρω τι έχουν απογίνει.

—————————————————————————————————————————-

Αυτά μου διηγήθηκε ο Υποστράτηγος (ΠΒ) ε.α. Παναγιωτάκης Ελευθέριος στις 10 Μαρτίου 2009, αλλά και στην επιστροφή μου για την παράδοση του υλικού στις 22 Απριλίου 2009.

Τον ευχαριστούμε θερμά για όσα μας είπε και μας παραχώρησε, γιατί χάρη σε αυτόν αρχίζουμε και βλέπουμε πιο ξεκάθαρα για τα ποια ήταν τα πρώτα μας βήματα, τις δυσκολίες, τους κόπους και τις αγωνίες της εποχής.

Αν αυτά που διαβάσατε και είδατε σας δημιούργησαν απορίες, ανυπομονησία, αγάπη, ενδιαφέρον για την Αεροπορία Στρατού, μείνετε συντονισμένοι γιατί υπάρχει και συνέχεια.

Η μικρή μας Ιστορία είναι Μεγάλη και με την βοήθειά σας και τη συμπαράστασή σας θα προσπαθήσουμε να την γνωρίσουμε σε όλο της το Μεγαλείο.

Ευχαριστώ.

Δημήτριος Σαμπάνης

ΤΕΛΟΣ 9^ης ΣΕΛΙΔΑΣ

ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ Υποστράτηγος (ΠΒ) ε.α. Παναγιωτάκης Ελευθέριος