ΠΕΡΙΣΑΚΗΣ (στο δρόμο της τύχης του…)

Θυμάστε κάτι από το ατύχημα του κ. Περισάκη;

Με τον Περισάκη ήμασταν συγκάτοικοι, μαζί μέναμε, ήμασταν και από τον ίδιο νομό. Ρεθυμνιώτης και αυτός και εγώ. Νοικιάζαμε μαζί ένα δωμάτιο στα Μέγαρα. Μαζί υπηρετούσαμε. Πήγαμε κάποτε αποστολή έξι αεροπλάνα, πέσαμε σε κακοκαιρία γιατί τότε εμείς είμαστε στα σπάργανα ακόμα και προπαντός από Μετεωρολογικής πλευράς. Πότε παίρναμε, πότε δεν παίρναμε μετεωρολογικό δελτίο τότε. Τέλος πάντων. Και ξεκινήσαμε (από τη ΠΑΧΗ) και στη Θήβα περίπου μας πιάνει μια μπόρα, μια κακοκαιρία και εμείς δεν είχαμε τίποτα μέσα ούτε να ειδοποιήσουμε. Ασύρματο είχαμε αλλά δεν ξέρω πώς έγινε δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε καθόλου. Και μετείχαν και στρατιώτες μηχανικοί. Εγώ πίσω είχα και εγώ ένα μηχανικό. Και ο μακαρίτης ο Περισάκης είχε και αυτός ένα μηχανικό. Και σκοτώθηκαν φυσικά και οι δύο. Με την εκδήλωση της κακοκαιρίας πήρε ο καθένας τότε το δρόμο της τύχης του που λέμε. Σκορπίσαμε, χαθήκαμε. Εγώ το μόνο που σκέφτηκα τότε, καλώς-κακώς, ήταν να μην τρακάρω. Και ανέβαινα πάνω, μέσα στα σύννεφα. Εμείς δεν είχαμε εκπαιδευτεί σε τέτοια πτήση, ήμασταν ακόμη τελείως αρχή, και πήρε ο καθένας το δρόμο του μυαλού του. Και εγώ ανέβαινα, ανέβαινα να φτάσω το ύψος που ήταν τα βουνά της περιοχής. Και ανεβαίνω πάνω και βλέπω βαμβάκι τα σύννεφα. Πάνω από την κακοκαιρία υπάρχει πάντα νηνεμία. Και βλέπεις όπως το βαμβάκι έτσι είναι και τα σύννεφα. Κοιτάζω γύρω γύρω, τίποτα. Και σε λιγάκι βλέπω και ξεφυτρώνει άλλο ένα αεροπλάνο. Ερχόταν αυτό και πάω και εγώ κοντά. Ήταν ο Χήνας. Και τότε κοίταζε ο ένας τον άλλο. Είδαμε κάποια στιγμή κάτι σαν χαραμάδα, ένα σπάσιμο των νεφών και πήγαμε προς τα κει. Και πράγματι ήταν τέτοιο το σπάσιμο σαν να ήταν πηγάδι. Και αρχίσαμε και κατεβαίναμε, γύρω-γύρω κατεβαίναμε. Και βγήκαμε πάνω από το αεροδρόμιο της Ελευσίνας. Μόλις κατεβήκαμε είδα εγώ αεροδρόμιο και προσανατολίστηκα αμέσως. Ήμουνα και χρόνια εκεί στα Μέγαρα και ήξερα καλά την περιοχή. Και πάμε, και βλέπουμε στη Μονάδα στην Πάχη αναστατωμένους τους πάντες, νοσοκομειακά, τον Διοικητή… «Τι γινήκατε, που πήγατε;». Τέλος πάντων, εγώ ήμουνα και Υπασπιστής στη Μονάδα τότε, και τίποτα άλλο δεν ξέραμε ακόμα. Και μου λέει «πάω να φάω» γιατί έχει προχωρήσει και η ώρα. Γιατί δεν έφευγε μέχρι να μάθει κάτι και αυτός, και μου λέει «κάτσε εσύ εδώ και θα γυρίσω εγώ για να φύγεις εσύ». Και ενώ ήταν ακόμη ο Διοικητής μαζί μας, ήρθε κάποιο σήμα ότι ένα αεροπλάνο προσγειώθηκε στη Λαμία κοντά σ’ ένα χωράφι, σώος χειριστής, μου φαίνεται ήταν ο Καρδάμης, ένας γύρισε αμέσως, ο Παναγάκης ήταν αυτός, δεν μπήκε καθόλου στην κακοκαιρία, ο μόνος σκέφτηκε πιο σωστά από όλους. Και καθόμουν και περίμενα. Και σε κάποια ώρα έρχεται ένα σήμα και λέει:

«Αεροσκάφος αγνώστου τύπου προσέκρουσε στο όρος Χλωμό και κατέπεσε φλεγόμενο και οι εντός αυτού απηνθρακώθησαν».

Πιο πολύ απ’ όλους στεναχωρήθηκα εγώ για τον Περισάκη. Συγκάτοικος, πατριώτης, δεν μας χώριζε τίποτα, μέρα και νύχτα μαζί, ήμασταν σκέτα αδέλφια. Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ, πήρα τηλέφωνο τον Διοικητή, του λέω  «φάγατε, ξεκουραστήκατε;», «ναι» μου λέει «θα έρθω σε λίγο». «Ε, τέλος πάντων ελάτε». Και ήρθε και μαθαίνει τα γεγονότα και στείλαμε αυτοκίνητα και πήγαμε και τους βρήκαμε, η αστυνομία βέβαια τους έχει βρει πρώτα, το αστυνομικό τμήμα της περιοχής που μας έστειλε και το σήμα.

Από αυτή την εξάδα των αεροσκαφών τότε ήταν η απώλεια του Περισάκη, εξαιτίας της καταιγίδας…

Ναι, ναι.

Και αυτό γιατί είμαστε ακόμη στα σπάργανα, δεν είχαμε οργανωθεί καλά, να παίρνουμε μετεωρολογικά τακτικά. Γιατί ο καιρός μεταβαλλόταν και μάλιστα κατά τη διάρκεια της διαδρομής. Ξεκινήσαμε για Κομοτηνή εμείς, πηγαίναμε για να κάτσουμε πέντε έξι μέρες. Λαμβάναμε μέρος σε μια μεγάλη άσκηση που γινόταν εκεί. Τέλος πάντων, το ξεπεράσαμε και αυτό…

Είχαμε δυστυχώς και άλλα θύματα όπως τον Βασιλάκο τον Χρήστο με το ελικόπτερο στη Λαμία. Τον αγαπούσα ιδιαίτερα, τον είχα ιδιαίτερα φίλο γιατί εγώ δεν είχα πάρει πτυχίο ελικοπτέρου και μου άρεσε. Τελικά θέλω να πω, είχε πολλά θύματα η αεροπορία, αρκετά μπορώ να πω σε σχέση με τον όγκο της.

Του Νέλλα πώς έγινε το δυστύχημα;

Του Νέλλα…, εγώ ήμουνα έκτος αεροπορίας. Στο Αργός Ορεστικόν έξω από την Καστοριά είχαμε ένα αεροδρόμιο και εκεί είχε πάει για κάποια αποστολή. Τώρα τις συνθήκες και τις λεπτομέρειες δεν τις ξέρω.

Τέλος 5ης Σελίδας

Συνέχισε στη σελίδα 6