ΛΟΧΑΓΟΣ (ΤΧ) ε.α ΔΟΝΟΠΟΥΛΟΣ ΦΩΤΗΣ.

Απρόσμενα ευχάριστα τα σχόλια που μας πρωτοάφησε, ένας παλιός μας συνάδελφος τεχνικός. Αλλά και πολύτιμα από τη πλευρά της επιβεβαίωσης όσων ψάχνουμε να βρούμε για την ΙΣΤΟΡΙΑ μας…

Μιλάμε για τον εν αποστρατεία συνάδελφο Λοχαγό ε.α (ΤΧ) Φώτη Δονόπουλο,  με καταγωγή από τα Ιωάννινα, που πάντα θυμάται το ξεκίνημά του από τα Μέγαρα και όπως μας λέει  :

«Τώρα, όταν πηγαίνω στην πατρίδα μου τα Γιάννενα, σταματάω στον γυρισμό στην Πάχη και πίνω έναν καφέ, απ΄τον Στρατό θυμάμαι μόνο τα καλά, τα κακά τα διέγραψα.»

Ο Φώτης Δονόπουλος σε Cessna 150 στο Huntsville Alabama των ΗΠΑ, 1990.

Ο Φώτης Δονόπουλος,  ως Ανθλ/γός το 1990 είχε πάει εκπαιδευόμενος στη Στρατιωτική Βάση «Redstone Arsenal» για Supervisor στο Α/Α HAWK.

Εκεί όπως μας πληροφόρησε:

υπήρχε μια Αερολέσχη στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της βάσης, για τις ανάγκες του προσωπικού, πήγα γράφτηκα εκπαιδεύτηκα και πετούσα με το Cessna 150 που ήταν το φτηνότερο. Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα συνέχισα με την Αερολέσχη Αθηνών στο Τατόι, όχι για πολύ καιρό, το σταμάτησα λόγω χρημάτων, το είχα όμως μεράκι, έκανα το κέφι μου που λένε.

Στο στρατιωτικό αεροδρόμιο του Redstone,  η Αεροπορία Στρατού δοκιμάζει όλα τα οπλικά συστήματα των Ελικοπτέρων. Για την Ιστορία οι φωτογραφίες που σας στέλνω είναι από τα test των ελικοπτέρων στο Redstone, τις κατέβασα απ το Internet, εκεί για πρώτη φορά είδα (και τί δεν είδαν τα μάτια μου) το Ρώσικο επιθετικό ελικόπτερο «Mi-24 Hind» τεράστιο, το είχαν αγοράσει απ την Αίγυπτο.

Ο Φώτης Δονόπουλος στο ΠΒΚ, στα 2000 (Coffee time)

Σήμερα ζει στα Χανιά.

Καιρός όμως να τον ακούσουμε τι έχει να μας πει σαν εισαγωγή:

«Το 25ο ΣΕ/ΑΣ, στα Μέγαρα, ήταν η πρώτη μου Μονάδα μετά την αποφοίτηση μου από την ΣΜΥ. Πιτσιρικάς… Μόνιμος Λοχίας (ΤΧ) τότε το 1971 με ειδικότητα στις Τηλεπικοινωνίες (ΔΕΥΤ). Δκτής της Μονάδος ήταν ο Τχης (ΤΧ) Φέγγος Βασίλειος, Υπδκτής -αν δεν κάνω λάθος- κάποιος Λγος (ΤΧ) Παπασπύρου, τον κ. Σαμπάνη τον θυμάμαι Υπολοχαγό ή Λοχαγό, αν θυμάμαι καλά είχε και ένα μικροατύχημα με το πόδι του τότε στο γήπεδο, με τον “Βυζα Μεγάρων’’. Θυμάμαι κι’ άλλους συναδέλφους, Τζερμιάς Τίτος, Γεωργίου, Κολάτος, Κρυονερίτης, Μέγας, Παντούλας, κλπ.

Στην Σχολή Αεροπορίας Στρατού Δκτής ήταν κάποιος Σερεμετάκης, Υπδκτής κάποιος Γκανάς. Στα Μέγαρα υπηρέτησα μόνο ένα χρόνο, μετά πήγα στα HAWK και αποστρατεύτηκα απο εκεί το έτος 2000».

Και συνεχίζει:

«Όλα τα παρακάτω περιστατικά που περιγράφω, αφορούν την χρονική περίοδο από το καλοκαίρι 1971 έως το τέλος του 1972 που υπηρετούσα στα Μέγαρα.

Η φωτογραφία είναι από τη ΣΑΣ στα ΜΕΓΑΡΑ, απονομή πτυχίων στην 23 ΕΣ 12/9/1970

Η ζωή στην Μονάδα – 25 ΣΕ/ΑΣ– κυλούσε σχετικά ήσυχα. Ο καθένας έκανε την δουλειά του, τίποτε το ιδιαίτερο, ώσπου τότε είχαν έρθει από την Γερμανία καμιά δεκαριά ελικόπτερα OH-13 Sioux, που εμείς τα λέγαμε «13άρια», σε αθλία κατάσταση, σπασμένες καλύπτρες, σκι, κομμένες καλωδιώσεις, κλπ. και λέγανε τότε πως αυτά ήταν Γερμανικές αποζημιώσεις από το πόλεμο, ή Γερμανική βοήθεια, κάτι τέτοιο.

Τα είχανε βάλει ανατολικά του υπόστεγου στην άκρη της πίστας, στην σειρά. Τότε έπεσε πολύ δουλειά, το τεχνικό προσωπικό της Μονάδος, δηλ. οι υπαξιωματικοί, δουλέψανε μεθοδικά, σωστά, σκληρά, πέραν του ωραρίου πολλές φορές, και αξιοποίησαν πολλά από αυτά, όπου παραδόθηκαν προς χρήση στο Στρατό μας.

Από τη τελετή παραδόσεως των Ε/Π ΟΗ-13. Δεξιά ο Αλεξανδρίδης.

Αξέχαστες θα μου μείνουν εκείνες οι μέρες που θα πέταγε κάθε «13άρι» που συναρμολογούσαμε «δοκιμή», τι αγωνία, τι άγχος, όλοι βγαίναμε στην πίστα και βλέπαμε. Μερικοί από τους χειριστές των ήτανε, ο Τχης (ΠΒ) Αθανάσαινας, και ο Λγος (ΣΕΜ) Αλεξανδρίδης, άλλους δεν θυμάμαι να σας πω. Τέλος πάντων όλα πήγαν καλά, εγώ όπως προανέφερα ήμουνα στην ΔΕΥΤ στις τηλεπικοινωνίες, και είχα στην διάθεσή μου ένα μεγάλο ξύλινο κασόνι, γεμάτο ασυρμάτους (ARC-44?) αξιοποιήσαμε πολλούς απ’ αυτούς, μαζί με άλλα παρελκόμενα.

Εκεί όμως που ζορίστηκα λίγο ήταν με τις κομμένες γραμμές –καλώδια- τις σκουριασμένες φίσες, με το ηλεκτρικό κύκλωμα δηλαδή, τέλος πάντων άλλα σοβαρά προβλήματα δεν είχα, και τα 13άρια τα κάναμε με επικοινωνίες 5 στα 5 που λέμε.

Στην προσπάθειά μου αυτή, είχα κάτι απίθανους συνεργάτες, δεν θα ξεχάσω τον Στρατιώτη (ΤΧ) Νερούτσο από την Σαλαμίνα, τον μαθητευόμενο ιδιώτη Λούλη από τα Μέγαρα, τι δουλειά ρίχνανε αυτά τα παιδιά! άλλο πράμα, ακούραστοι, παραγωγικοί, αργότερα ήρθε με μετάθεση και έγινε προϊστάμενος μου ο Επχίας (ΤΧ) Παπικινός Βασίλειος, Κερκυραίος, άριστος μηχανικός, η ομάδα πετούσε, δεν υπήρχε άλυτο πρόβλημα για μας.

Στην ΝΑ γωνία του υπόστεγου είχαν φτιάξει ένα όμοιο πολύ μικρότερο, εκεί φυλασσόταν το ολοκαίνουργο ελικόπτερο –μόλις το είχαν αγοράσει- του «Παπαδόπουλου» έτσι το λέγαμε, ήταν ένα δικινητήριο Bell-212, ολόλευκο με μια μπλε παχιά οριζόντια γραμμή (Σημείωση Army Aviator: κατά την αγορά και για αρκετό διάστημα ήταν πράσινο, το λεγόμενο Cascade Green σύμφωνα με τα λεχθέντα απο τον κ. Τζερμιά που εκπαιδεύτηκε στην Αμερική), το προσέχαμε σαν τα μάτια μας, θαύμαζα το εσωτερικό της καμπίνας, ωραία υφασμάτινα καθίσματα σαν του αεροπλάνου, ένα ‘μίνι μπαρ’ πίσω απ’ την θέση του χειριστή, κι’ άλλα πολλά.

Σημείωση Army Aviator

Το εικονιζόμενο Ε/Π από το Αρχείο Κυριακίδη είναι το Ε/Π Sikorsky S-67 Black Hawk, σε επίσκεψη επίδειξη στο Α/Δ Πάχης Μεγάρων-ΣΑΣ, τη περίοδο που μας αφηγείται ο Φώτης Δονόπουλος.

Συγκεκριμένα η επίδειξη του Sikorsky S-67 Blackhawk στη ΣΑΣ έγινε την Πέμπτη, 9 Νοεμβρίου 1972, όπως φαίνεται από τα στοιχεία του Δημήτρη Σαμπάνη:

Στοιχεία για το Ε/Π μπορούμε να δούμε εδώ. Αξίζει να σημειωθεί ότι το συγκεκριμένο Ε/Π, ήταν το μοναδικό πρωτότυπο με αριθμό νηολογίου Ν671SA και στις 1  Σεπτεμβρίου  1974, κατά τη διάρκεια επίδειξης στην αεροπορική έκθεση του  Farnborough κατέπεσε σκοτώνοντας και τους δύο χειριστές του. Μπορούμε να διαβάσουμε το πόρισμα της διερεύνησης εδώ και εδώ.

Την περίοδο εκείνη ήρθε στα Μέγαρα και μας έκανε επίδειξη ένα φανταστικό ελικόπτερο, πρώτη φορά βλέπαμε κάτι τέτοιο, έμοιαζε σαν πολεμικό αεροπλάνο με μικρά φτερά στα πλάγια για φορτία οπλισμού, με διθέσια καμπίνα, μπρος – πίσω οι θέσεις των χειριστών, κλπ. Εντυπωσιαστήκαμε από τα ακροβατικά του, τους ελιγμούς του, πέταξε μάλιστα κι’ ένας δικός μας χειριστής Λγος (ΜΧ) νομίζω.Αναφέρω αυτό το περιστατικό διότι τότε 1971-72 για μας ήταν κάτι το πρωτόγνωρο να το βλέπουμε να κάνει Loop, Roll, και άλλα διάφορα, βέβαια σήμερα μετά από 40 χρόνια έχουμε τα Apache με πολύ περισσότερες δυνατότητες και δεν μας κάνει εντύπωση, τότε όμως?

Έχοντας την εικόνα του στη μνήμη μου, το εν λόγω ελικόπτερο πιθανολογώ πως ήτανε το Ε/Π Sikorsky S-67 Black Hawk.

Σημείωση Army Aviator

Στη φωτογραφία φαίνεται το NAMC YS-11 SX-BBR που στις 23 NOV 1976 κατά την φάση προσέγγισης στο Α/Δ Κοζάνης, κατέπεσε 19 km (11.9 mls) ΝΑ αυτού. Η πτήση είχε ξεκινήσει από την Αθήνα για Λάρισα, αλλά λόγω κακών καιρικών συνθηκών, κατευθύνθηκε στη Κοζάνη, και κατέπεσε στις 09:45 μετά από πρόσκρουση σε βουνό 4265 ποδών. Η ορατότητα στο σημείο πρόσκρουσης ήταν 15-20 μέτρα.

Στις 21 Οκτωβρίου 1972 γίνεται ένα μοιραίο ατύχημα. Ένα NAMC YS-11, (σημ Army Aviator: πρόκειται για το SX-BBQ, λεπτομέρειες βλέπε εδώ, εδώ και εδώ) το οποίο επέστρεφε από την Κέρκυρα, κατέπεσε στη θάλασσα λίγο έξω από τη Βούλα, με 52 επιβάτες και 4 μέλη πληρώματος. Διασώθηκαν 16 επιβάτες και 3 από τα 4 μέλη του πληρώματος. Μετά από κάνα δύο μέρες πήγαμε με ένα Cessna U-17A στο 202 ΚΕΑ στο Ελληνικό για υπηρεσιακές δουλειές, με χειριστή τον Δκτή μου Τχη (ΤΧ) Φέγγο Βασίλειο, και συγκυβερνήτη τον Υπλγό (ΤΧ) Τζερμιά Τίτο, και εγώ πλήρωμα. Θυμάμαι που πετάξαμε πάνω από την Βούλα, -προσεγγίζοντας τον 33R- και είδαμε το αεροπλάνο καρφωμένο κυριολεκτικά με τη μύτη στην θάλασσα και μόνο η ουρά του –το stabilizer που λέμε- ήταν έξω απ’ το νερό, θλιβερό θέαμα.

Στο ΚΕΑ πηγαίναμε πολλές φορές, διότι εκεί κάναμε συντήρηση 4ου-5ου κλιμακίου στα αεροπλάνα μας, επισκευές στο σκάφος, στους ασυρμάτους, στα όργανα, κλπ.

Συντήρηση κινητήρων γινότανε στο ΚΕΑ Φαλήρου, εκεί πηγαίναμε οδικώς.

Τότε η ΠΑ παραλάμβανε τα καινούργια της εκπαιδευτικά Jet, τα Cessna T-37B/C με side-by side-cockpit, ολοκαίνουργα του κουτιού που λέμε, εκεί (στο 202 ΚΕΑ) τα αποσυσκεύαζαν και τα συναρμολογούσαν.

Επίσης έξω στην πίστα του ΚΕΑ ήταν σταθμευμένο και ένα άλλο πολιτικό αεροπλάνο τύπου Convair μάλλον, το είχαν κατασχέσει για λαθρεμπόριο λέγανε.

Ξεφύγαμε λίγο από το θέμα, ας επανέλθουμε στα δικά μας.

Στην ΔΕΥΤ είχα χρεωμένο έναν φορητό ασύρματο VHF που τον βάζαμε στα Piper L-21B για να επικοινωνούνε με το «Πύργο του Ελληνικού» κυρίως όταν τα προωθούσαμε στο ΚΕΑ για επισκευή, διότι αυτά δεν είχαν επικοινωνίες.

Όταν άκουγα τον Σαμπάνη ή τον Σολιδάκη να φωνάζουν τ’ όνομά μου: «Δονόπουλος !!!» αμέσως έπαιρνα την κούτα με τον VHF παραμάσκαλα και δρόμο για την πίστα.

-Κύριε Λοχαγέ σε ποιο αεροπλάνο?

-Στο τάδε.

Μαζί με το Λούλη και Νερούτσο βάζαμε τον ασύρματο μέσα σε 20 λεπτά. Πίσω από το δεξί φτερό στην ράχη, αφαιρούσαμε μια τετράγωνη λαμαρίνα 40Χ30cm περίπου, και εκεί τοποθετούσαμε μια αντίστοιχη δική μας (πατέντα μας) με την κεραία πάνω της, ο ασύρματος μπροστά και κάτω από το panel των οργάνων, στερεώναμε με χαρτοταινία το καλώδιο της κεραίας στην άτρακτο και εν συνεχεία το συνδέαμε με τον ασύρματο, τροφοδοσία και μικρόφωνο επίσης, μια δοκιμή με τον ΠΕΠ, και τέλος.

-Έτοιμο κ. Λοχαγέ.

Τίποτε άλλο, κοφτές κουβέντες και σταράτες.

Στη φωτογραφία φαίνεται το EΣ 288 U-9E το 1963, στη Πάχη Μεγάρων.

Υπήρχαν επίσης και τρία (3) Aerocommander U-9 του Υπουργείου Γεωργίας, αυτά χρησιμοποιούντο για αεροφωτογράφιση, και για VIP. Μάλιστα με τον υπάλληλο –ένας εξαίρετος άνθρωπος- του Υπουργείου, χειριστή της φωτογραφικής μηχανής, κάθε πρωί παίρναμε μαζί το υπηρεσιακό λεωφορείο (ένα ωραιότατο μπλε FORD) από την συμβολή των οδών Ιουλιανού και Αχαρνών. Θυμάμαι δύο χειριστές των αεροσκαφών αυτών, τον Λγό (ΠΒ) Φράγκου –υπήρχε και άλλος Φράγκου του (ΤΧ) στον Βόλο, καμία σχέση, απλή συνωνυμία νομίζω- και τον Λγό (ΠΖ) Γουδίρα, ο οποίος αργότερα έμαθα ότι πήγε στην Ολυμπιακή και πετούσε με ATR, (την πληροφορία αυτή μου την έδωσε ένας συγγενής του αξιωματικός, ο Ανχης (ΜΧ) Γουδίρας Γεώργιος που τον είχα Υδκτη στο Σύνταγμα, στην Μυτιλήνη το 1996).

DHC Beaver U-6 ΕΣ 314 στα Μέγαρα.

Υπήρχαν και δύο-τρία Beaver U-6, των οποίων μηχανικός ήτανε κάποιος Σημεωνίδης ιδιώτης, μια φορά ήταν να πάμε στο ΚΕΑ μ’ ένα τέτοιο αλλά δεν πήγε καλά ο έλεγχος κινητήρα (magnetos check) και η πτήση ματαιώθηκε.

Το Ε/Π UH-1H EΣ 603 στη πίστα του 25 ΣΕΑΣ (1971)

Σε ένα Huey UH-1H που μόλις είχε βγει από το υπόστεγο, όπου είχε υποστεί γενική επισκευή κινητήρος, έπρεπε να το κάνουν δοκιμή, και μαζεύανε κόσμο για να πετάξει, για να είναι βαρύ το ελικόπτερο. Πήγα κ’ εγώ να πετάξω, είχε γεμίσει, πάνω από δέκα άτομα ήμασταν. Χειριστής ήταν ένας Λγος (ΠΒ) Ευαγγελίδης από τας Σέρρας, δεύτερος ήταν ένας εκπαιδευόμενος Δόκιμος, πετούσαμε πάνω απ’ το Μεγάλο Πεύκο στη ζώνη ρίψεων της Σχολής Αλεξιπτωτιστών, το σκάφος είχε φτάσει στο μεγαλύτερο σχεδόν ύψος που μπορούσε να φτάσει, όταν σε μια στιγμή ακούγεται ένας εκκωφαντικός κρότος, ένα δυνατό μπαμ πίσω από τον κινητήρα, όλοι τρόμαξαν, οι μηχανικοί που ήταν μέσα λέγανε διάφορα μεταξύ των και με τον χειριστή, σε κάνα δύο λεφτά παρατηρούνε αύξηση θερμοκρασίας στο κινητήρα και χαμηλή πίεση λαδιού, και λέει ο Ευαγγελίδης στον Δόκιμο «άστο σε μένα» και μας κατέβασε ο άνθρωπος -νάναι καλά- άρον άρον στην πίστα του συνεργείου. Στην Μονάδα μας τότε υπήρχε ένας Αμερικανός τεχνικός σύμβουλος της εταιρείας, ο οποίος μαζί με τους δικούς μας έλυσαν τον κινητήρα, τον εξέτασαν και βρήκαν, ένα σπασμένο ελαστικό σωληνάκι λαδιού, η διαρροή ελαίου που προκλήθηκε, είχε σαν αποτέλεσμα την αύξηση της θερμοκρασίας του κινητήρα και την αυτανάφλεξη του καυσίμου, αυτό ήταν το «μπαμ» που ακούσαμε, θεωρητικά όπως είπαν, το ελικόπτερο έπρεπε να είχε πέσει. Ευτυχώς ο Άγιος Πέτρος είχε κλειστή την πόρτα και δεν μας δέχτηκε…

(σημ.Army Aviator: Το συμβάν έγινε στις 27-9-72, με το UH-1H ΕΣ 603 της ΣΑΣ και Κυβερνήτη τον Ευαγγελίδη. Αίτια: Βλάβη κινητήρος. Αναγκαστική Π/Γ. Τα στοιχεία από τον Δ. Σαμπάνη.)

Ένα άλλο περιστατικό είχε συμβεί με ένα «13άρι» που πετούσε ο Τχης (ΠΒ) Αθανάσαινας, λόγω απώλειας ισχύος στον κινητήρα έκανε βαριά προσγείωση σ’ ένα χωράφι και στράβωσαν τα σκι του, ευτυχώς χωρίς τίποτε περισσότερο.

(σημ.Army Aviator: Το συμβάν έγινε στις 28-9-72, με το Ε/Π OH-13S ΕΣ 704 της ΣΑΣ και Κυβερνήτη τον  Αθανάσαινα. Ελαφραί ζημιαί Ε/Π)

Ένα άλλο ήταν ένα Cessna U-17A μ’ έναν Δόκιμο όπου κατά την προσγείωση χτύπησε την προπέλα στο διάδρομο, την στράβωσε και βγήκε άχρηστη.

Σας ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία στην ιστοσελίδα σας.

Να είστε καλά. Φώτης

——————————————————————————————————————————————

Αυτά μας έγραψε ο Φώτης Δονόπουλος, που για μια ακόμη φορά τον ευχαριστούμε. Τα στοιχεία που μας δίνει είναι πολύτιμα και πολλά από αυτά μας δίνουν τη δυνατότητα να επιβεβαιώσουμε πολλές μικρές αλλά καθοριστικές λεπτομέρειες.

Αλλά και εμείς  θα του χαρίσουμε κάτι από την ιστορία του στην Αεροπορία Στρατού.

Δεν ξέρω αν το έχετε διαβάσει (ευκαιρία τώρα αν δεν το έχετε κάνει), αλλά από το 2009 είχαμε το όνομα του φίλου μας Φώτη στα βιβλία πτήσεων που ξετρυπώνει ο Δημήτρης Σαμπάνης.

Μιλώ για το ποστ  ΤΕΛΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΔΥΟ BEAVER ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΕΡΟΠ. ΣΤΡΑΤΟΥ (update 15 Φεβ 2009).

Εκεί λοιπόν, γράφοντας για το ένα από τα δύο Beaver που είχαμε παλιά, για το  ΕΣ 314 (c/n 895, US S/N 54-1739, N 9627 A*), μιλήσαμε και για τη τελευταία του πτήση, πριν από την αποστρατικοποίησή του….

Πάλι από το ίδιο αντίγραφο του Βιβλίου Πτήσεων της ΣΑΣ, βλέπουμε :

• Στις 19 Σεπτεμβρίου 1972.
• Πλήρωμα ΤΖΕΡΜΙΑΣ – ΔΟΝΟΠΟΥΛΟΣ.
• Διάρκεια πτήσης 40 λ (0910-0950).
• Δρομολόγιο πτήσης: ΜΕΓΑΡΑ – ΕΛΛΗΝΙΚΟ

(προφανώς για παράδοση, είτε στο 202 ΚΕΑ, είτε στην Αμερικανική Βάση του Ελληνικού).

Συμπεραίνουμε ότι παραδόθηκε, διότι αν μελετήσετε το παραπάνω απόσπασμα του ΑΗΠ, θα δείτε ότι το πλήρωμα που το πήγε από τα ΜΕΓΑΡΑ στο ΕΛΛΗΝΙΚΟ, γύρισε με το U-17A ΕΣ 321 και κυβερνήτη τον κ. ΦΕΓΓΟ

 

Σε ευχαριστούμε αγαπητέ Φώτη Δονόπουλε.