ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΟΙΡΑΣ Ε.ΠΑΡ

1^η Αυγούστου 1950

Μια μέρα σημαδιακή για την Διεύθυνση Πυροβολικού του ΓΕΣ.

Μια μέρα σημαδιακή και για την Αεροπορία Στρατού…

Η μέρα συγκρότησης της 190 Μοίρας Ε. ΠΑΡ, με πρώτο Διοικητή της, τον Ταγματάρχη (ΠΒ) Δημουλίτσα Ανδρέα.

Ας ξαναδιαβάσουμε τον κ. Προφίλη….στην ΗΧΩ ΤΟΥ ΠΥΡΟΒΟΛΙΚΟΥ τεύχος 2ο του Φεβρουαρίου 1956, στο άρθρο του, ΤΑ Ε.ΠΑΡ ΤΟΥ ΠΥΡΟΒΟΛΙΚΟΥ….

« …Νέαι προσπάθειαι καταβάλλονται υπό της Διευθύνσεως Πυροβολικού του ΓΕΣ και περί το τέλος του έτους 1949 αποφασίζεται η δημιουργία Μονάδος Ε.ΠΑΡ εις το Ελληνικόν Στρατόν, ήτις θα ήτο ανεξάρτητος Μονάς του Πυροβολικού, όπως ακριβώς και εις τους Ξένους Στρατούς.

Κατά το έτος 1950 άρχεται η συγκρότησις της 190 Μ.Ε.ΠΑΡ εις την περιοχήν του αεροδρομίου Μεγάρων και χορηγούνται εις αυτήν αεροσκάφη αμερικανικής προελεύσεως L-18 B και L-18 C.

Ταυτοχρόνως καλούνται και αξιωματικοί του Πυροβολικού προς εκπαίδευσιν εις την Σχολήν Αεροπορίας. Μετά εκπαίδευσιν 7 μηνών εις την Σχολήν Αεροπορίας έλαβον το πτυχίον του χειριστού Ε.ΠΑΡ 8 αξιωματικοί. Ούτω το Πυροβολικόν διαθέτει 9 χειριστές Ε.ΠΑΡ, ήτοι τους 8 αποφοίτους εκ της Σχολής Αεροπορίας και τον 1 εκ της Αγγλίας.

Περί τον Σεπτέμβριον του 1950 καλείται προς εκπαίδευσιν και νέα σειρά Αξιωματικών Πυροβολικού. Μετά εκπαίδευσιν 6 μηνών εις την Σχολήν Αεροπορίας και εις το Αεροδορόμιον Μεγάρων έλαβον το πτυχίον του χειριστού Ε.ΠΑΡ 13 Αξιωματικοί, εις ους εδόθη το δίπλωμα εν επισήμω τελετή υπό της Α.Μ του Βασιλέως την 4 Μαΐου 1951…»

Στην 190 Μοίρα Ε.ΠΑΡ ο κ. Δημουλίτσας εκτελεί τα χρέη του Διοικητού της από τις 1-8-1950 μέχρι και τις 28-2-1954, ημερομηνία που αποφασίσθηκε η διάλυσή της.

Η παραπάνω φωτογραφία, όπως γράφει ο ίδιος ο Δημουλίυσας, στο πίσω μέρος της είναι τραβηγμένη στο Αεροδρόμιο Μεγάρων το 1953, όσο ήταν ακόμη Διοικητής της 190 Μ.Ε.ΠΑΡ. Μαζί με τον τότε Ταγματάρχη Δημουλίτσα, αριστερά φαίνεται αμερικάνος τεχνικός. Ερμηνεύοντας την φωτογραφία μπορούμε να πούμε ότι γίνεται μάλλον συναρμολόγηση των πρώτων L-18 C , από αμερικανούς τεχνικούς. Το δελτίο αναγνωρίσεως υλικού, που φαίνεται στη βάση της προπέλας, συνηγορεί για την παραπάνω ερμηνεία. Σημειώστε ιδιαίτερα την πουλάδα που φέρει (1953) ο Δημουλίτσας. Θα την αναλύσουμε στο άλλο μας σημείωμα αυτό με τον τίτλο Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΩΝ ΙΠΤΑΜΕΝΟΥ ΑΠΟ ΤΟ 1916 ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ.

Από το Αεροδρόμιο Μεγάρων και η παραπάνω φωτογραφία, με ένα L-18 C.

Στη διάρκεια των τεσσάρων περίπου ετών που ήταν Διοικητής της 190 Μοίρας Ε.ΠΑΡ, προάγεται στο βαθμό του Αντισυνταγματάρχου (27-8-1951).

Γίνονται πολλές και σωστές κινήσεις από πλευράς ΔΠΒ του ΓΕΣ, σε τέτοιο βαθμό που μόνο  ως αλματώδεις μπορούν να χαρακτηρισθούν.

Αλλά και πάλι θα μας βοηθήσουν να σκιαγραφήσουμε τον Άνδρα Δημουλίτσα Ανδρέα, τα όσα έγραψε, στην ΗΧΩ ΤΟΥ ΠΥΡΟΒΟΛΙΚΟΥ τεύχος 2ο του Φεβρουαρίου 1956, ο τότε Ταγματάρχης (ΠΒ) Προφίλης Δημήτριος, στο άρθρο του, ΤΑ Ε.ΠΑΡ ΤΟΥ ΠΥΡΟΒΟΛΙΚΟΥ….

«…Κατά το 1951 κατεβλήθησαν υπεράνθρωποι προσπάθειαι υφ’ όλων των Αξκών και οπλιτών της 190 Μ.Ε.ΠΑΡ με αποτέλεσμα το αεροδρόμιον να εκπληροί σχεδόν τας απαιτήσεις μιας συγχρόνου αεροπορικής βάσεως. Παραλλήλως προς την εκπαίδευσιν των Αξιωματικών Πυροβολικού ως χειριστών, ήρξατο και η εκπαίδευσις οπλιτών πυροβολικού ως μηχανοσυνθετών αεροσκαφών εις την Σχολήν Τεχνιτών Αεροπορίας…..

Το 1951 το ελληνικόν Πυροβολικόν, διαθέτει μία Μονάδα Ε.ΠΑΡ πλήρη σε προσωπικό και υλικόν – 22 χειρισταί και 15 αεροσκάφη – και ήτις αναλαμβάνει αμέσως αποστολάς συνεργασίας δια την κατάδειξιν της σπουδαιότητος και χρησιμότητος των Ε.ΠΑΡ…..

Επειδή αντιμετωπίσθηκαν δυσκολίαι δια την εκπαίδευσιν εις την Σχολήν Αεροπορίας αποφασίζεται όπως χειρισταί τινές εκ της 190 Μ.Ε.ΠΑΡ εκπαιδευθώσιν εις την Σχολήν Αεροπορίας ως εκπαιδευταί πτήσεων….

Στις αρχές του 1952, απεφοίτησαν οι 3 πρώτοι εκπαιδευταί πτήσεων και περί τα μέσα του έτους 1952 απεφασίσθη η ίδρυσις Σχολής Χειριστών Ε.ΠΑΡ εις την  έδραν της 190Μ.Ε.ΠΑΡ…

Από του 1954 έπαυσε να υφίσταται η 190 Μ.Ε.ΠΑΡ, ως ανεξάρτητος Μονάς και υπήχθει υπό την Σχολήν Πυροβολικού ως Πτέρυγα Ε.ΠΑΡ η οποία συνέχισε το εκπαιδευτικό της έργον και την παραγωγήν χειριστών Ε.ΠΑΡ….»

Από 1-3-1954 έως 26-9-1955 τοποθετείται στη Σχολή Πυροβολικού, αναλαμβάνοντας τα χρέη του Διευθυντή της Πτέρυγας Ε.ΠΑΡ και του Διοικητή του Αεροδρομίου Μεγάρων.

Όροι (Διοικητής Αεροδρομίου), που είχαν θεσπισθεί από το 1954 και που όταν ξαναμπήκαν σε Πάγια Διαταγή, σχετικά πρόσφατα, μπας και μπορέσουμε να λειτουργήσουμε καλύτερα, υπήρξαν ορισμένοι, γνωστοί κομπλεξικάριοι – που ευτυχώς εξωπετάχθηκαν από το Όπλο – που λοιδορούσαν το αεροπορικό πνεύμα του εμπνευστή της Πάγιας Διαταγής, αλλά – όπως λέει και ο σοφός λαός μας – καιρός φέρνει τα λάχανα καιρός τα παραπούλια…… (τέλος πάντων, λίγο άσχετο με το αφιέρωμα, αλλά δεν μπόρεσα να μην το γράψω…).

Ο Αντισυνταγματάρχης (ΠΒ) Δημουλίτσας Ανδρέας, όπως  ‘’ξεναγηθήκαμε» μέσα από τις γραφές του κ. Προφίλη, ήταν τελικά ο κύριος ‘’μοχλός» υλοποίησης των σχεδιασμών της ΔΠΒ το ΓΕΣ.

Είχε στο ενεργητικό του, τις εμπειρίες του Πολέμου 1940-1941, στα βουνά και τα οχυρά της Κ. Βροντούς και στο Κ.Α Παραδεισίου, των επιχειρήσεων με τις ΕΟΑ του Ν. Ζέρβα στην Ήπειρο, των επιχειρήσεων στη Δυτική Μακεδονία.

Εμπειρίες πλούσιες,  που συσσώρευαν τη σοφία που προσθέτουν στον χαρακτήρα του ανθρώπου οι δυσκολίες που μαθαίνει να τις ξεπερνά, με τη προσπάθεια, την επιμονή και την υπομονή. Κι όλα αυτά κάτω από σχεδόν απόλυτο στρες. Το στρες της μάχης…..

Εδώ συνοψίζεται το έργο του Άνδρα, η προσφορά Του ως Πρώτου Διοικητού της Πρώτης Ελληνικής Μοίρας Ε.ΠΑΡ, στην Ιστορία του ΓΕΣ !!

ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ, έστω και εκ των υστέρων, έστω και αργοπορημένα, να τον τιμήσουμε ως ΣΚΑΠΑΝΕΑ του Όπλου!!!

Ακούει κανείς ;;;;;

ΥΓ

Μια μικρή παρένθεση, απόδοση τιμής, στην κυρία Ντίνα, την Σύζυγο του Στρατηγού, στην οποία οφείλουμε και το αφιέρωμα αυτό.

Ο Αντισυνταγματάρχης Δημουλίτσας Ανδρέας, μετά της Συζύγου του Κωνσταντίνας, σε αναμνηστική γαμπριάτικη φωτογραφία.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ: ΑΝΟΔΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΡΑΤΕΙΑ