Μεταφορικά, η λέξη έχει την έννοια της ηθικής υποχρέωσης του ανθρώπου να κάνει μια πράξη ή ενέργεια, ή να εκτελέσει ένα καθήκον.
Μάλιστα…..
Λέμε συνήθως για τα δέντρα ότι πρέπει να τα φροντίζουμε και να τα ποτίζουμε, γιατί είναι ριζωμένα και ακίνητα στο χώμα και ανήμπορα να βοηθήσουν τον εαυτό τους.
Αν σκεφθούμε το ίδιο και για τους νεκρούς μας, που δεν μπορούν να κάνουν τίποτε για να βοηθήσουν την κατάστασή τους, αφού δεν μπορούν πια ούτε να μετανοήσουν, ούτε να κάνουν τίποτε για να πλησιάσουν το Θείο, τότε θα δούμε πόσο μεγάλο χρέος αγάπης έχουμε απέναντί τους……
Θεωρώ – όπως όλοι μας – ότι ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ, απέναντι σε όλους τους συναδέλφους που ΕΘΕΣΑΝ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ, είναι να τους θυμόμαστε και να τους τιμούμε.
Βέβαια, η Πολιτεία και η Υπηρεσία, έχουν κάνει αυτά που επιβάλλονταν.
Και βέβαια δεν θα προσπαθήσω να γράψω νεκρολογίες, ούτε να υποκαταστήσω τους προβλεπόμενους θεσμούς και διαδιακασίες.
Στη σελίδα αυτή – του Ιστολογίου της ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑΣ ΣΤΡΑΤΟΥ – δε θα προσπαθήσω να καταγράψω μια ακόμη, τυπική πράξη απόδοσης τιμών, στους ένδοξους Νεκρούς μας.
Αυτά, όπως είπα, έγιναν.
Στον χρόνο που έπρεπε και όπως τους έπρεπε.
Θα προσπαθήσω να μαζέψω – και με αυτόν τον τρόπο να τους τιμήσω – ότι θα μπορέσω να βρω στη πορεία, από φωτογραφικά ντοκουμέντα, αρχεία εγγράφων, μαρτυρίες προσώπων, για όλους τους Νεκρούς μας, σε αεροπορικά ατυχήματα της Αεροπορίας Στρατού, στη διαχρονική της πορεία, από το 1950 μέχρι σήμερα.
Η εκτίμησή μου – γιατί ποντάρω πολύ στη συμμετοχή ΟΛΩΝ ΜΑΣ – είναι ότι η προσπάθειά μας αυτή, πρέπει να είναι και θα είναι, ένα συλλογικό γεγονός με ιδιαίτερη ιστορική και ηθική βαρύτητα.
Εάν μπορέσουμε να τιμήσουμε κάθε έναν από τους Νεκρούς μας, αφιερώνοντάς τους από ένα δημοσίευμα στο ιστολόγιο αυτό, τότε θα έχουμε καταγράψει την καλύτερη απόδειξη προς τους μεταγενέστερους, ότι η πορεία της Αεροπορίας Στρατού προς το μέλλον, είναι ευθέως ανάλογη της πίστης στην Πατρίδα, της πολεμικής αρετής και του αισθήματος του καθήκοντος, που έφεραν οι Νεκροί μας.
ΤΟ ΧΡΕΩΝ ΑΝΔΡΟΣ ΑΓΑΘΟΥ ΦΕΡΕΙΝ
«Ο φρόνιμος άνδρας, είναι αναγκαίο να υποφέρει»
(ή κάπως έτσι), έλεγε ο Σωκράτης στην ΑΠΟΛΟΓΙΑ του, όπως αυτή έφθασε σε μας και σε όλη την Οικουμένη, από τον Πλάτωνα.
Το Σωκρατικό απόφθεγμα που είναι χαραγμένο στο Συλλογικό Μνημείο Πεσόντων, στο Αεροδρόμιο του Στεφανοβικείου, ίσως περικλείει όλη τη σημασία της θυσίας, εκούσιας ή/και ακούσιας των νεκρών, προς τους οποίους εμείς οφείλουμε το σήμερα.
Χρέος μας να τους θυμόμαστε,
….όχι απλά – ως ψυχρά ονόματα γραμμένα σε μια μαρμάρινη πλάκα, κάπου μέσα ή έξω από ένα στρατόπεδο – αλλά ως εκείνους τους συναδέλφους, που με τη θυσία τους την ώρα του καθήκοντος, απέδειξαν ότι…..
ΤΟ ΙΠΤΑΣΘΑΙ ΤΟΛΜΗΡΟΝ.
ΤΟΙΣ ΤΟΛΜΩΣΙΝ Η ΤΥΧΗ
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν τη προσπάθεια μας να καταγράψουμε το ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ, ελπίζοντας οι σελίδες που θα ακολουθήσουν, θα είναι γραμμένες από την αγάπη όλων προς τους νεκρούς μας.
Συνεχίστε στο: Τιμή στον Λοχαγό (ΕΜ) Μελιδονιώτη Περικλή….. (updated 05 Οκτ 2009)(UPDATED 22 Φεβ 2012)
ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑΣ ΣΤΡΑΤΟΥ 