και συνεχίζει την αφήγησή του ο Στρατηγός….
Αφού οργανωθήκαμε, το πρώτο Σμήνος που έφυγε από τα Μέγαρα ήταν το δικό μου και πήγαμε στη Λάρισα. Στο αεροδρόμιο της Λαρίσης. Εκεί στο πολεμικό αεροδρόμιο. Μας έδωσαν δύο δωματιάκια και εμείς θέλαμε και λίγο χώρο parking για τα δύο τρία αεροπλάνα που είχαμε.
Αεροδρόμιο Λάρισας, Νοεμβριος 1953.
{σημ. Δ. Σαμπάνη: Η παραπάνω φωτογραφία είναι από το αρχείο του κ. Γρύσπου (στο μέσον). Γράφει απο πίσω Λάρισα 1953 και φαίνεται το δωματιάκι που είχε παραχωρηθεί για το Σμήνος, όπως μας αφηγείται ο κ. Παναγιωτάκης. Βέβαια αν πάμε στις διηγήσεις του κ. Γρύσπου, δεν θα δούμε στοιχεία καταγεγραμμένα για το θέμα του Σμήνους στη Λάρισα. Συμπεραίνω ότι ο καθένας λέει αυτά που θυμάται περισσότερο, όπως ο κ. Γρύσπος δεν μας αφηγήθηκε κάτι για την Κοζάνη, από όπου είχε πολλές φωτογραφίες…Η φωτό όμως είναι εδώ}.
Από εκεί εκτελούσαμε αποστολές, μεταφορές επισήμων, κάνοντας και κανονική εκπαίδευση. Απ’ ό,τι θυμάμαι Διοικητής του Σμήνους ήμουν εγώ και έτσι τελείωσε με μένα η Διοίκηση τους Σμήνους, συνολικής διάρκειας δύο ετών, αφού μετά μεταφερθήκαμε στο Βόλο. Με τη δημιουργία της 200 Μοίρας ΕΠΑΡ. Στο εγκατελλειμένο παλιό γερμανικό αεροδρόμιο και αυτό της ΤΑΕ (ο προπομπός της Ολυμπιακής).
Ο Βόλος ήταν το ισχυρότερο κέντρο της Αεροπορίας Στρατού τότε. Ερχόντουσαν αεροπλάνα από όλες τις μονάδες για επισκευή.
Το ξέρω γιατί στο ΑΗΠ του πατέρα μου είδα πτήσεις αεροσκαφών που ανήκαν σε άλλες μονάδες, δηλαδή τα πέταγε δοκιμή.
Στα Μέγαρα ήταν απλώς Σχολή που έβγαζε πιλότους, αλλά η κυρία δύναμη ήταν στο Βόλο. Όλα τα Σμήνη που ήταν στη Μακεδονία ερχόντουσαν για συντήρηση και οτιδήποτε άλλο στο δικό μας συνεργείο.
Κοντά σας υπήρχε και η 197 ΜΕΠΑΡ στο Φλαμούλι Τρικάλων.
Η Μοίρα αυτή άργησε να γίνει. Επί της εποχής μου είχαμε ένα μικρό χωραφάκι. Είχαμε φτιάξει ένα χωραφάκι. Τίποτα δεν του είχαμε κάνει, με το χόρτο έμοιαζε σαν βαμβάκι. Μόνο που το κουρεύαμε με τα πρόβατα που έβοσκαν εκεί. Εμείς κάναμε επιθεωρήσεις που και που, μήπως βάλει κάποιος κάποιο αντικείμενο, τίποτα πέτρες, κοτρόνες που να κρύβονται μέσα στο χόρτο, και πάθουμε καμιά ζημιά. Πηγαίναμε εκπαιδευτικά και κάναμε εκεί πέρα προσγειώσεις, απογειώσεις και τη διαδρομή από το Βόλο μέχρι τα Τρίκαλα.
Δύσκολες στιγμές που να έχετε κάποια εμπλοκή;
Εμπλοκή όχι, παρά μόνο σε επίπεδο άσχημου καιρού. Και ψάχνοντας και τα όρια του αεροπλάνου έμπαινα και σε καταιγίδες και σε σύννεφα μερικές φορές, κακώς βέβαια. Τέλος πάντων η καλύτερή μου ζωή ήταν στην Αεροπορία Στρατού, Παντού συνέπιπτε να είμαι Διοικητής. Σαν αρχαιότερος που ήμουνα ήμουν Διοικητής. Και στη Λάρισα με το πρώτο Σμήνος που δημιουργήθηκε εκεί και δύο τετραετίες στο Βόλο. Στην πρώτη τετραετία από το 1957 μέχρι το 1961, μετά ήρθε ο Χήνας που έκανε 3-4 χρόνια και μετά γύρισα ξανά εγώ. Μετά πήγα στην Κύπρο 2.5 χρόνια.
Τέλος 4ης Σελίδας
ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑΣ ΣΤΡΑΤΟΥ 